ta

əd.

1. Bir şeyin başlandığı nöqtəni bildirir; lap (ondan sonrakı isim çıxışlıq halda olur). . . Dənizin ta göbəyindən qopub gələn dalğalar . . gəmini bir top kimi atıb-tuturdu. A. Ş.. <Tahir> bəlkə də sərnişinlərin hamısından əvvəl pəncərəyə yanaşıb, ta uzaqlardan şəhərə baxırdı. M. Hüs.. İnad və qətiyyət ta uşaqlıqdan <Ərəblinskinin> qəlbinə hakim olmuşdu. S. Rəh..

2. Bir işin həddini, qurtaracağını, sonunu bildirir (ondan sonrakı isim yönlük halda olur). Onu ta saat üçə qədər gözlədik. Küçənin ta axırına qədər yüyürdüm. – <Məlik Məmməd> ta sübhə kimi barmağının ağrısından yata bilmədi. Ç.. Məktəbin gen, hündür qapısından ta darvazaya qədər olan bir-iki yüz addımlıq ensiz xiyaban bir az kölgəlikdi. Ə. Ə.. Qayanın altındakı uçurumdan çınqıl süzərək ta dərəyə qədər gedirdi. B. Bayramov.

3. Məqsəd bildirir – ta ki, madam ki. Bahadır istədi ki, gizlənsin, ta qız onu görməyə. N. N.. Ta ki – bax ta (3-cü mənada). Ta ki mənzurun olubdur, Qövsi, ol qamət sənin; Yey gəlir min sərvdən bir misrəimövzun sənə. Q. Təbrizi.

4. Daha, bir də, artıq, bundan belə. <Niyazalı:> Məni öldürmə, ta heç kəsnən işim olmaz. «Qaçaq Nəbi». // Daha. <Məşədi Ağakişi:> A balam, getmirsən getmə, ta yalan niyə deyirsən? C. M.. <Hacı Mehdi:> İndi ta mən bir zad bilmirəm. Ə. H..